Ervaringsverslag Excursie Rotterdam

Algemene gegevens:
Ik heb in Rotterdam het Fotomuseum en de kunstgalerie Witte de With bezocht

Fotomuseum Rotterdam:

In het Fotomuseum gingen we werken met een Pinhole Camera. Hierbij gebruik je een oud leeg blik. In het blik komen twee hele kleine gaatjes. Op deze gaatjes wordt een zwart stuk tape geplakt. In het blik komt een klein fotopapiertje. Vervolgens wanneer het blik als het ware ‘af’ is en in staat is om er foto’s mee te maken, ga je naar buiten en zoek je een mooie plek uit waarvan je een foto wilt maken. Je kiest bijvoorbeeld de Erasmusbrug. Daarna zet je het blik op een plaats waar hij goed stil staat en waar hij stevig staat. Hierna haal je voorzichtig het stuk tape eraf en laat je het ongeveer zo’n 45 seconden tot een minuut eraf (dit hangt van het aantal licht af). Daarna doe je het zwarte stuk tape weer terug op het blik en neem je hem mee terug naar binnen. Hier haal je het fotopapiertje uit het blik en leg je hem in vier verschillende vloeistoffen en daarna spoel je hem af in een bak met water, om zo alle troep eraf te laten spoelen. Daarna doe je het fotopapier in een apparaat die het papier droogt. Je hebt hierna een negatieve foto waar je alles niet zo goed op kunt zien. De begeleider uit het Fotomuseum scant vervolgens de foto in op de computer en verandert de negatieve foto naar een positieve foto, waar alles een stuk beter en normaal op uitziet. Na dit is de foto als alle stappen goed zijn uitgevoerd af.

Ik heb op meerdere plekken gefotografeerd. Onder andere voor de Erasmusbrug en op verschillende willekeurige plaatsen op straat in Rotterdam. Hieronder zie je mijn resultaten. De ene foto is beter dan de andere gelukt. Op alle foto’s staan mensen, waardoor ze allemaal helaas een beetje zijn bewogen. Zelfs bij zo stil mogelijk staan, zie je dat het toch bewogen is. Het was dus heel erg lastig om jezelf en andere personen goed op een foto te krijgen. De achtergrond met de architectuur is wel goed scherp te zien op de foto.

Witte de With:

De Canadese kunstenaar AA Bronson werd in 1946 in Vancouver geboren. Hij woont en werkt tegenwoordig in Berlijn en New York. In 1994 nadat zijn partners overleden, ging hij de onderwerpen dood, rouwverwerking en genezing onderzoeken en verwerkte deze in zijn kunstwerken. Het meest recente werk van hem is Invocation of the Queer Spirits.

Ik vond de tentoonstelling best apart. Ik vond sommige kunstwerken van AA Bronson heel erg raar en begreep niet altijd wat hij nou wilde communiceren naar de buitenwereld toe. Hij had in zijn kunstwerken erg veel naakt en het ging vaak ook over homoseksualiteit. In sommige kunstwerken zoals die hierboven met de stijve piemel vond ik het echt te ver gaan. Ik heb uit de rondleiding kunnen halen dat AA Bronson homoseksualiteit bespreekbaar wil maken, alleen ik ben van mening dat dat niet per se op deze manier hoeft. Je kan op tal van andere manieren het denk ik ook bespreekbaar maken, en dat hoeft niet door middel van naakte mensen af te beelden. De rondleiding werd door een hele vriendelijke vrouw gegeven en ze vertelde wel veel over AA Bronson. Alleen soms begreep ik haar niet helemaal, dat kan ook aan mezelf liggen. Ik heb aan het einde van de rondleiding niet precies begrepen wat nou precies zijn doel is, dat vind ik wel jammer.

Ik vond het goed dat we zo’n debat hielden. Debatteren is erg belangrijk omdat je zo een soort overzicht kan creëren over hoe mensen over bepaalde onderwerpen denken en wat zij daarover vinden. Het ging over belangrijke en interessante stellingen, waar zeker wel over gedebatteerd kan worden. Onder andere de stellingen waarover we moesten debatteren waren ‘kunst is grenzeloos’ en ‘kunst maakt homoseksualiteit bespreekbaar’. Het waren stellingen waar je diep op in kon gaan en waar iedereen ook een verschillende mening over had.

6. Ik vond het Fotomuseum leuker dan Witte de With. Dit komt denk ik doordat je bij het Fotomuseum veel actiever zelf bezig was en bij Witte de With was het vooral luisteren naar wat er verteld werd en de rondleiding volgen. Ik denk dat ik in de toekomst niet nog een keer naar Witte de With zal gaan, maar ik wil zeker nog wel een keer terug naar het Fotomuseum. Mijn vader komt uit Rotterdam en is er gek op, dus ik denk dat ik nog wel een keer met hem er naar toe zal gaan!

7. Ik wist eigenlijk helemaal niet wat hedendaagse kunst inhield. Ik had namelijk volgens mij nog nooit eerder hedendaagse kunst gezien. Ik heb dus eigenlijk alleen mijn eerste mening over hedendaagse kunst uit deze excursie kunnen halen. Ik houd zelf erg van moderne kunst, maar hedendaagse kunst spreekt mij minder aan. De kunst die AA Bronson maakt vindt ikzelf niet mooi of speciaal. Ik vind dat je moeilijk uit het kunstwerk kunt halen wat er nou bedoeld mee wordt en de kunstwerken zijn soms echt té heftig. Stel je laat een kunstwerk van AA Bronson aan jongere kinderen zien, dan zouden ze er misschien wel van schrikken. Ik vind dat kunst voor iedereen toegankelijk moet zijn, dus voor zowel jong en oud, en er dus weldegelijk grenzen zijn bij kunst. Sommige dingen kun je gewoon niet afbeelden.

8. Ik vond het over het algemeen een erg leuke dag. Het was ten eerste heel erg gezellig met iedereen en de stad Rotterdam spreekt mij ook erg aan, vooral door de moderne architectuur. Het Witte de With vond ik een eigenzinnige kunstgalerie. De kunst die er wordt afgebeeld moet je echt persoonlijk aanspreken anders is het best wel saai. Mij sprak het dus niet aan en ik was om eerlijk te zijn ook blij toen we klaar waren bij het Witte de With. Na het Witte de With zijn we naar het Fotomuseum gegaan, dit was helemaal geweldig! Dit museum, ook al zeg ik het zelf, helemaal gemaakt voor mij. Ik vond het heel bijzonder en leuk om met een Pinhole camera te werken. Ik had het nog nooit eerder gedaan en ik zou het graag nog een keer willen doen. Het Fotomuseum was dus echt vele malen leuker dan het Witte de With. Bij het Fotomuseum was je lekker zelf bezig en kon je vrij werken zonder dat je lang naar een begeleider hoefde te luisteren.

9. Ik hoef niet meer kunst van AA Bronson te zien dat wordt tentoongesteld in het Witte de With. Ik kan na mijn bezoek van de kunstgalerie zeggen dat zijn kunst mij niet aanspreekt. De kunst is me te apart, heftig en niet bijzonder. Ik houd persoonlijk meer van de moderne kunst uit de jaren ’90. De hedendaagse kunst is niet speciaal voor mij doordat de verhalen die eraan verbonden zijn mij niet aanspreken. Het Fotomuseum vond ik wel geweldig en ik zou dan ook heel erg graag nog een keer terug willen. Dit komt met name doordat je zelfstandig en vrij kon werken.

Ik vind de foto’s dus eigenlijk allemaal helaas een beetje mislukt. Ikzelf fotografeer veel in mijn vrije tijd en houd dus heel erg van hele scherpe foto’s. Ik heb altijd een enorme hekel aan bewogen en niet scherpe foto’s! Ik kan me daar heel erg aan ergeren. Natuurlijk was het fotograferen met een oud verfblik wel een bizarre manier en ook erg lastig om te doen. Dus eigenlijk ben ik nog redelijk tevreden. Als ik het ooit nog een keer mag doen, heb ik wel geleerd dat ik geen foto’s meer ga maken met mensen erop maar alleen maar van bijvoorbeeld architectuur. Zodat ik zeker weet dat ik een optimaal resultaat zal hebben.

Ik vond het een erg leuk fotomuseum en de workshop die we erbij deden vond ik ook erg leuk om te doen. Ik vond het een leuk museum omdat je erg actief zelf bezig was. Je kon lekker vrij je gang gaan en zelf bepalen wat je deed. Het fotograferen met de Pinholecamera vond ik erg speciaal en gaaf om te doen. En ik zou het ook zeker nog een keer willen doen. De foto’s ontwikkelde je ook zelf en dat was ook leuk om te leren. In het fotomuseum zelf was je ook actief bezig. Je kon daar allerlei filmpjes bekijken over fotografie enzovoort. Je kon daarbij zelf bepalen welke je bekeek en er was veel keus waaruit je kon kiezen!